TIAMO
Monique schrijft hier over het grote verlies van haar lieve poezenkindje Tiamo. Tiamo sliep vredig in en is individueel gecremeerd. De as staat bij Monique thuis in een door haarzelf uitgekozen urn. Tiamo is 16 jaar geworden
Een armband met de vingerafdrukken van mijn papa
Monique laat een armband maken met de vingerafsrukken van haar papa en herdenkt haar vader tijdens zijn 1e sterfdagjaar. Ook denkt ze na over haar eigen begrafenis. Haar vrijheid om met de snorscooter te rijden wordt beperkt door nieuwe overheidsmaatregelen.
Verandering van woning en dagbesteding
Door de medische urgentieverklaring van prof.Roos vindt Monique snel een passende en fijne benedenwoning in Amsterdam-Noord vlakbij het graf van haar ouders. In haar ‘’loopgroep’’ vindt een gewenste verandering plaats.
Er gebeurt weer veel in het leven van Monique
Monique vindt het dagboek van haar opa, ze bouwt haar slaapmedicatie af, haar zorgtaxi dreigt niet meer vergoed te worden, en ze gaat voor haar periodieke controle naar het Adviescentrum Topaz Overduin.
Meer rust in mijn hoofd
Monique mist haar vader maar voelt ook vrede met zijn overlijden. Haar slaapproblemen nemen weer toe en ze neemt afscheid van prof. Roos.
