Monique laat een armband maken met de vingerafsrukken van haar papa en herdenkt haar vader tijdens zijn 1^e sterfdagjaar. Ook denkt ze na over haar eigen begrafenis. Haar vrijheid om met de snorscooter te rijden wordt beperkt door nieuwe overheidsmaatregelen.

De armband van papa

Ik heb inmiddels een armband laten maken met drie van mijn papa zijn vingerafdrukken (zijn rechterwijsvinger, middelvinger en ringvinger) en zijn geboortedatum. Mijn papa zijn vingerafdrukken zijn na zijn overlijden door een medewerker van het uitvaartcentrum, elektronisch afgenomen. Na het overlijden was mij gevraagd of ik deze drie vingerafdrukken wilde, en uiteraard wilde ik dat heel graag. Na er goed over nagedacht te hebben, wat ik met zijn vingerafdrukken wilde doen, heb ik uiteindelijk besloten om ze te laten verwerken in een armband. Ik heb, nadat mijn mama overleed, haar gezicht in een gouden hartvormige ketting-bedel laten maken. Ik wilde mijn papa een eigen plekje geven voor zijn herdenkingssieraad en heb besloten dat dit een armband zou worden, die ik enkel zal dragen aan mijn linker pols... mijn papa was linkshandig. Een paar dagen voor mijn vader zijn eerste verjaardag na zijn overlijden op 22 januari jongstleden, is de armband bij mij thuisbezorgd. De armband is een heel mooi en bijzonder aandenken geworden en ik ben er erg blij mee.

De eerste verjaardag van het overlijden van mijn papa

Ik zag gevoelsmatig erg op tegen mijn papa zijn eerste verjaardag, zonder hem. En hoeveel het die dag ook sneeuwde, dat weerhield mij er zeker niet van om naar ons familiegraf te gaan. Ik ben eerst naar de bloemenwinkel gelopen, heb daar een schattig plantje in een auto-bloempotje gekocht en ben vervolgens doorgelopen naar ons familiegraf. Ik kan in woorden niet uitdrukken, hoe fijn ik het vind om op loopafstand van de begraafplaats, en dus ons familiegraf, te wonen. Niet zozeer omdat ik er nu lopend heen kan (wat natuurlijk ook heel fijn is), maar vooral gevoelsmatig, voel ik mij nu nog dichter bij mijn ouders. [foto plantje in een auto-bloempotje]

23 februari jongstleden was mijn papa zijn eerste sterfdagjaar... een dag waar ik ontzettend tegenop zag. Zoals ik mij eigenlijk altijd voel rond de sterfdag van mijn mama, voelde ik mij ook rond en op de sterfdag van mijn papa extreem verdrietig door het gemis van mijn ouders en ontzettend eenzaam. Eenzaam door het gemis van mijn ouders, op andere manieren voel ik mij absoluut niet eenzaam, ik vind het erg prettig om alleen te zijn. Deze gevoelens van gemis en verdriet om mijn ouders heb ik elke dag, maar op dit soort dagen nog veel meer dan normaal. Ik was dan ook oprecht opgelucht, toen deze dag en de bijbehorende bewuste begraafdag van 2 maart jongstleden, voorbij was.

Nadenken over mijn eigen begrafenis

Eind januari had ik een afspraak met Freeke, de uitvaartverzorgster van mijn papa zijn begrafenis. Ik wil graag zoveel mogelijk zelf beslissen en vastleggen voor mijn eigen begrafenis. Om heel eerlijk te zijn, zou ik zelfs het liefste ook Freeke als uitvaartverzorgster hebben voor mijn eigen begrafenis (als ze daar dan nog werkt natuurlijk). En daarom heb ik de afspraak met haar gemaakt en zoveel mogelijk van mijn wensen daarin vast laten leggen. Natuurlijk kon niet alles al vastgelegd worden, sommige dingen, zoals bijvoorbeeld mijn eigen speech schrijven, komt door de tijd heen en kan daarom niet nu al vastgelegd worden... nou het kan natuurlijk wel, maar mij kennende, werk ik mijn speech nog ontelbare keren bij, dus dan is het nu al vastleggen gewoon geen optie.

En zo zijn er nog een aantal andere dingen, die gewoon beter later vastgelegd kunnen worden. Maar hier heb ik een hele creatieve oplossing voor bedacht... de betreffende gegevens vastleggen in een mapje in mijn computer en een back-up ervan op een USB stick, die altijd in de buurt van mijn computer zal liggen. Vervolgens heb ik dit doorgegeven aan Freeke, die het in mijn dossier heeft gezet. In het begin had ik even een bepaalde buikpijn toen we over mijn begrafenis aan het praten waren, maar langzaam maar zeker begon het juist een goed gevoel te geven. Het geeft mij veel rust dat het meeste is vastgelegd en dat ik voor het overige zo'n mooie oplossing heb bedacht.

Mijn snorscooter mag alleen nog maar op de autorijbaan… Hierdoor zal ik veel minder ergens heengaan

Om deze column mee af te sluiten, heb ik een onderwerp dat eigenlijk qua onderwerp totaal niet past bij de rest van mijn column, maar toch neem ik dit onderwerp... bij het lezen hiervan, zult u denk ik wel begrijpen waarom.

Zoals u misschien nog weet uit mijn eerste column toen ik mij voorstelde, woon ik in Amsterdam. U heeft er in het nieuws misschien al iets over gehoord, maar in Amsterdam is 8 april 2019 een nieuwe wet ingegaan met betrekking tot snorscooters, die niet meer op het fietspad mogen rijden, maar alleen nog op de autoweg, wel met een helm natuurlijk. Ik rij al vanaf jongs af aan met veel plezier scooter, en tot een paar jaar geleden een bromscooter, die met helm op de autoweg thuishoort en ik heb hier al die jaren geen enkel probleem mee gehad.

In verband met mijn Huntington, heb ik een paar jaar geleden besloten om mijn bromscooter in te ruilen voor een snorscooter, omdat ik moeite kreeg met de drukte van de rijbaan.  Met een prettige lagere snelheid op het fietspad rijden, was echt een grote verbetering voor mij en ik wou dat ik deze beslissing jaren eerder had gemaakt. U begrijpt dus dat ik alles behalve blij ben met deze nieuwe regel voor snorscooters op de rijbaan. Het zal mij enorm in mijn (nu nog hebbende) scooterrij-vrijheid beperken, omdat ik erg opzie tegen het rijden op de rijbaan... en daardoor zal ik voortaan veel minder met mijn scooter ergens heen gaan.

Monique