Inschrijven Nieuwsbrief

Error : Please select some lists in your AcyMailing module configuration for the field "Schrijf automatisch in op" and make sure the selected lists are enabled

Op deze pagina

Dit leidt tot ontstekingen. Geert krijgt hoge koorts. Geert slaapt veel en heeft veel last van decubitus. De arts stelt voor om de sondevoeding te stoppen. Clara zet het druppelsysteem op STOP.

Rust

Hele dagen zit ik naast je bed. Je hebt nu een speciaal matras en krijgt wisselligging vanwege de forse decubitus die in no time is ontstaan. Je lippen zijn gezwollen en rond je mond zitten dikke korsten en wondjes. Je bent slap en reageert nergens op. Ik leg jouw hand in mijn hand en neurie zachtjes met lage, rustgevende tonen.

Verpleegkundigen die met vrije dagen gaan komen langs om afscheid van jou te nemen en mij sterkte te wensen.

Wanneer de arts me uitnodigt voor een persoonlijk gesprek voel ik het bloed uit mijn hoofd trekken. Ik begrijp wel waar hij met mij over wil praten. Met lood in de schoenen loop ik naast hem door de gangen naar zijn spreekkamer. Daar vraagt hij hoe ik erover zou denken om de sondevoeding van Geert te stoppen. Ik vind het erg moeilijk en zo definitief, daarom stel ik voor de voeding door water te vervangen. De arts vindt het goed en geeft me alle tijd die ik nodig heb.

Maar als de waterzak eenmaal is aangesloten zie ik ook wel in dat dit tegennatuurlijk is, want als je zo ziek bent kun je zelf geen vocht meer tot je te nemen.

Ik besef dat ik jou hier niet mee help, het heeft alles met mij te maken en met loslaten. Liefde voor jou welt in mij op en ik huil, terwijl ik je koppie streel en lieve woordjes fluister.

Dan zet ik heel bewust het druppelsysteem op STOP.

Er gaan eigenaardige chemische processen door mijn lijf, die langzaam tot rust komen als ik weer bij je ben gaan zitten.

Hoe zou jij je afscheid eigenlijk vorm willen geven. Vroeger hebben we er wel eens over gesproken, maar toen waren we jong en wisten niets over je ziekte. Ik probeer me in te leven in jouw situatie: je belevingswereld is klein geworden, rust en voorspelbaarheid zijn belangrijk voor je.

Je ligt stil op je zij, mijn hand rust op je koppie.

Plotseling open jij je ogen en kijkt me aan. Ik schrik me een hoedje, wat krijgen we nou!

Als ik enigszins bekomen ben praat ik zachtjes tegen je, maar je slaapt alweer.

'Een opleving', laat de arts bij navraag telefonisch weten.

De volgende dag komt de dokter naar je kijken. Ook nu word je even wakker en wonder oh wonder, je reageert zelfs op een vraag van hem met: “Ja”.

Wij zijn sprakeloos........

Na deze bizarre gebeurtenis vraag ik de arts of we de sondevoeding weer moeten starten om jou een kans te geven op herstel. Hij stemt in.

Het is een spannende tijd want je toestand wisselt per dag, het kan nog alle kanten opgaan. Weken gaan voorbij, maar uiteindelijk win jij het van de longontsteking.

Je slaapt veel, bent snel moe en vindt alles wel best, hetgeen zeer ongebruikelijk is.

De rolstoel zetten we in de relaxstand en met behulp van kussens en een deken kun je ontspannen liggen. De decubituswonden genezen langzaam maar gestaag.

Het gaat steeds beter met je: je kijkt af en toe weer televisie en vindt het zelfs goed dat ik gezellig naast je zit. Tijdens de spelletjes- of muziekmiddag zit jij nu ook in de kring. Je bent weliswaar niet in staat aan de activiteit mee te doen, maar je wordt er wel bij betrokken. Je reageert dan met 'ja' of 'nee'. Het is zo mooi om te zien!

Een enkele keer reproduceer je zomaar een mooie volzin, die ons versteld doet staan. Bijvoorbeeld toen de zusters zich bogen over de functie van de knopjes van de irritant piepende pomp voor de sondevoeding en jij op niet mis te verstane wijze zei: “Is de dosering wel goed?”

Omdat de kapster het eng vindt je haar te knippen en jij er lange tijd te ziek voor was, heeft je haar bijna het 'Beatles stadium' bereikt. Het is tijd voor actie! Met kam en schaar paraat ga ik de uitdaging aan. Je bent bereid me te helpen, maar dat neemt niet weg dat je hoofd vaak onverwacht wegschiet en geduld niet je sterkste kant is. Zonder 'bloedvergieten' wordt het uiteindelijk een moderne versie van de 'Beatles coupe'.

Voor mij heeft dit onderonsje iets intiems, waar ik erg van kan genieten.

Aan deze fijne onbezorgde periode van rust komt een eind door het telefoontje van de arts, die me vertelt dat je plotseling weer erg ziek bent met hoge koorts.

Aangezien je nog maar net hersteld bent van de longontsteking, vraagt hij of ik wil dat jij een antibioticakuur krijgt. Daar moet ik natuurlijk even over nadenken, maar eigenlijk weet ik het antwoord diep van binnen wel en bel de arts direct terug.

 

 

Vereniging van Huntington is aangesloten bij