Van een gezonde man naar en man met een ongeneeslijke hersenaandoening.

Van lief naar boos

Iedere ochtend staat Geert als eerste op en zet thee, smeert brood en zet mijn fiets buiten. Mijn werkdagen bieden structuur en duidelijkheid in ons leven zonder kinderen. 

Geert werkt al jaren niet meer. Hij heeft nog een paar keer geprobeerd te re-integreren, de wil was er wel, maar het ging niet. Op een dag kwam hij eerder thuis van de zaak en zei: “Ik word huisman”. Voor mij was zijn besluit een teleurstelling tegen beter weten in, want eigenlijk heb ik het wel zien aankomen. Als ik er op een moderne manier tegen aankijk, vind ik het wel 'hip', een huisman. Geert laat zich thuis van zijn beste kant zien door enkele huishoudelijke taken op zich te nemen en dat biedt mij enige verlichting. Alle nadeel 'heb' dus zo zijn voordeel.

Helaas laat de huisman in de loop der jaren steeds meer steekjes vallen. Geert stelt de dingen uit, vergeet soms boodschapjes mee te nemen, bijvoorbeeld de bruine bonen als we chili con carne willen koken en dan moet ik het van hem gaan halen, omdat hij boos is. Hij vindt naar de winkel gaan niet meer leuk. Hij wil het ook niet samen met mij doen, behalve dan als we daarna nog een autoritje gaan maken. Eenmaal samen in de winkel wordt zijn stemming beter. Ik duw de winkelkar en hij werkt zelfstandig het lijstje af. Ik geniet hier erg van, omdat ik daarin mijn lieve welwillende man herken. 

Thuis zit Geert veel op de bank te zappen. De plankenvloer is op de plek waar hij zit flink uitgesleten door het vele geschuifel van zijn rechtervoet. Hij is vaak onrustig, schudt veel met zijn hoofd en heeft moeite met concentreren: “Het is zo druk in mijn hoofd”, zegt hij. Las hij voorheen in het weekend 5 kranten, nu vindt hij dat niet meer belangrijk. Politiek en topsport interesseren hem niet meer. Als we samen ons lits-jumeaux dekbedovertrek opvouwen, draait hij het laken alle kanten op behalve de goeie. Het openen van een pak melk of vla lukt hem niet meer, dit is uiteraard de schuld van de fabrikant. Tijdens het fietsen krijgt hij van de omgeving niet veel mee. Eigenaardig is dat hij na een paar keer ronddraaien van de trappers steeds even stopt met trappen, waardoor hij vaart verliest. Hij slingert soms een beetje. Krijgt het niet voor elkaar zijn regenpak aan te trekken en komt drijfnat thuis. De fietsafstand wordt korter, om de haverklap wil hij stoppen, jasje uit en jasje weer aan. Dit alles bevreemdt me, zou er iets met zijn motoriek aan de hand zijn? 

Geert mijdt verjaardagen, dus ga ik alleen en ben verdrietig. Hij wordt panisch als de telefoon gaat, ik mag dan niet opnemen; hij stuurt mijn ouders weg als hun bezoek hem te lang duurt en tijdens mijn weekend weg met het koor, is hij ons huis niet uit geweest. 

Naast hem in de auto voel ik me soms aan de goden overgeleverd en gil het uit als hij veel te lang links blijft rijden, zijn middelvinger naar iemand opsteekt of de zijspiegel kapotrijdt. Hij lijkt geen gevaar te zien. Laatst ging hij zelfs met een buurman op de vuist over een parkeerprobleem. Langzamerhand krijg ik het gevoel dat ik in de verkeerde film zit. De veranderingen gaan geleidelijk en gek genoeg meander ik na enig protesteren gewoon mee, want hij blijft ook lief en zorgzaam voor me.

Ik ben weinig thuis, want naast mijn baan van 32 uur deel ik met mijn zus de zorg voor onze bejaarde ouders. Ik zit op een Koor en af en toe plan ik een afspraak met een vriendin. Omdat mijn nicht Théa borstkanker heeft ga ik met haar dochtertjes naar zwemles en probeer ook de familie tot steun te zijn. Geert houdt me vaak lijfelijk tegen, waardoor ik blauwe plekken op mijn bovenarmen krijg en me verdrietig de deur uit worstel. Hij zegt weleens: “Je moet mij helpen!” Hoezo, denk ik dan, jij bent toch gezond! 

Geert is snel boos, dat komt vooral in de weekenden tot uiting. Ik probeer wanhopig de harmonie in huis te bewaren. Sluit mezelf soms op in de badkamer, omdat ik bang voor hem ben. We hebben serieuze gesprekken en beloven weer lief voor elkaar te zijn, maar het lijkt wel of hij er zelf niets aan kan doen. Waar is mijn kanjer toch gebleven?

Mijn thuis voelt vaak als een gevangenis en ik speel met de gedachte weg te gaan, maar waar moet ik heen?