Bobs dwangmatigheid blijft zich ook uiten in Topaz Overduin. Onder andere met het tandenpoetsen. Hoe wordt ‘Tandpasta-gate’ opgelost?

Check, check, dubbelcheck...

Tandpasta

Meestal weten we goed om te gaan met de dwangmatigheid die als gevolg van de ziekte van Huntington ook bij Bob zeer nadrukkelijk aanwezig is. Dat begon eigenlijk al in een heel vroeg stadium van de ziekte. Toen hij nog thuis woonde, werkte en nog dagelijks deel uitmaakte van ons gezin, waren we er al helemaal aan gewend. Hebben de kinderen fruit gegeten? Check! Zit de schuurdeur op slot? Check! Staat er nergens boven een raam open? Check! Is er niets in de koelkast over de datum? Check, check, dubbelcheck…

Nu Bob in Topaz Overduin woont, hebben we er niet elke dag meer mee te maken. Maar de dwangmatigheid is er nog steeds op allerlei manieren. Zo is er een heel ritueel rondom de maaltijden, met precies drie servetten, twee bekers met verdikt water (aan de rechterkant van het bord), een vaste volgorde waarin alles wordt aangeboden, en zo kan ik nog wel even doorgaan. We houden er rekening mee, want bij afwijkingen van de vaste gewoonten raakt Bob ontregeld of wordt hij boos. 

Tandenpoetsen

De dwangmatigheid zit er ook in bij het tandenpoetsen. Bob heeft al vele jaren een slecht gebit. Hij heeft in het verleden heel vaak een behandeling bij de kaakchirurg gehad. Hij poetst dan ook consequent zijn tanden. Het was ons al opgevallen dat hij de tandpasta bijna verslond; een paar tubes waren zo op. Het mocht ook alleen maar Paradontax tandpasta zijn; dat zou van de tandarts moeten. Op een donderdagavond kreeg ik weer een belletje van Bob, de twee tubes Paradontax die ik de week ervoor had meegenomen, waren bijna op. Ik vertelde Bob dat ik de zondag erna nieuwe zou meenemen; ik was immers de avond ervoor nog in Katwijk geweest en dit zou het eerstvolgende moment zijn. Dat was te laat! Dan moest ik het maar met DHL laten versturen, aldus Bob; hij kon niet zonder; andere merken mochten immers niet en hij kon het ook niet via Topaz Overduin regelen. De moed zonk mij in de schoenen; hoe moest ik dit nu weer oplossen? De volgende dag belde ik toevallig met Geriatand*, de speciale tandarts waar Bob nu door behandeld wordt, voor een benodigde verwijzing voor de kaakchirurg. De verwijzing werd gegeven, en de tandarts merkte ook op dat Bob geen Paradontax hoeft te gebruiken; elke tandpasta - mits er fluor in zit - is goed. Oef, dat biedt perspectief. Ik vraag de tandarts of hij dit in het volgende consult nadrukkelijk aan Bob wil vertellen, want van mij neemt hij het niet aan. Zo spreken we het af, en gelukkig weet ik Bob er toch alvast van te overtuigen dat dit écht door de tandarts is gezegd. ‘Tandpasta-gate’ is opgelost. Zo is er elke week wat… gelukkig zijn er elke keer ook weer oplossingen, als je de juiste weg maar weet!

Tips voor de mantelzorger

Geriatand heeft inmiddels aardig wat ervaring met de behandeling van Huntingtonpatiënten in zorginstellingen. Fijn om daar eens mee te praten. Zo leerde ik bijvoorbeeld dat de pijngrens bij Huntingtonpatiënten weliswaar hoger is, maar dat er wel degelijk iets aan de hand kan zijn met het gebit.

Het is soms lastig om Huntingtonpatiënten te overtuigen. Hulp van professionals daarbij is heel fijn; als die het zeggen, legt dat meer gewicht in de schaal en ben je zelf ook niet altijd de boodschapper.

*Geriatand (www.geriatand.com) is een organisatie die mondzorg aanbiedt binnen zorginstellingen zoals Topaz Overduin en Amstelring. Zij zijn vooral actief in Noord- en Zuid-Holland.