Het was voor Annemieke, die verblijft in een verpleeghuis, altijd al een wens geweest om met een luchtballon de lucht in te gaan. De boot werd echter afgehouden vanwege de prijs en de problemen, die te voorzien waren met een Huntingtonpatiënt. Maar het lukte toch.

In het verpleeghuis van Annemieke is niks te gek. Toen Annemieke haar wens uitte aan een vrijwilliger, die ook al eens een reisje naar Londen voor vijf personen had georganiseerd, werd toegezegd dat het geregeld zou worden. Op een gegeven moment kwam er een ballonvaarder bij haar kijken of het mogelijk zou kunnen zijn. Hij zag het wel zitten, een gasfles minder, Annemieke in die hoek, en het moest lukken. Alleen het moest heel goed weer zijn, je kan namelijk niet met een Huntingtonpatiënt ver door een weiland lopen.

De grote dag

En eind september 2006 was het zover: om 17.30 uur werd Annemieke opgehaald om te vertrekken naar Vaassen, waar zij op zou stijgen met een ballon. Uitgezwaaid door de mensen van de activiteitenbegeleiding en bewoners van het verpleeghuis, ging zij de lucht in. Het was prachtig rustig weer, een helder uitzicht en de ballon ging richting Zwolle. Een fantastisch uitzicht, links de A-50 en rechts de IJssel.

Na een klein anderhalf uur werd uitgekeken naar een landingsplek zonder paarden en koeien en ander vee. Het werd Hoorn, een gehucht bij Heerde. De ballon veerde éénmaal op, en de mand bleef prachtig overeind zodat Annemieke geen problemen ondervond van de landing.

Ceremonie

Na de landing was er eerst een ceremonie voor de eigenaar van het land; deze kreeg een fles drank. Hij vertelde dat hij nog dronken was van de vorige. De afgelopen tijd waren er al vier ballonnen op dat stukje grond geland. Daarna was er een ceremonie rondom de luchtdoop voor Annemieke. Dat behelst een stukje geschiedenis: 

De gebroeders Montgolfier waren eeuwen geleden op een tuinfeest waar vuren werden gestookt. Als de vrouwen met hun hoepelrokken langs de vuren liepen, gingen hun rokken vanzelf omhoog. Toen de gebroeders dat zagen, kregen ze het idee dat je op zo’n manier ook omhoog zou moeten kunnen. Zij maakte van papier een bolletje, stookten daar een vuurtje onder, en ja hoor het ging de lucht in en kwam iets verder weer neer. Zij maakten vervolgens een grotere bol, wat we nu ballon noemen, maakten er een mandje onder, zetten in dat mandje een kip en een geit, stookten een vuurtje en ja hoor dat ding ging omhoog en kwam 500 meter verder neer.

Toen maakten zij een hele grote ballon en wilden daar personen mee vervoeren. Zelf gingen ze niet mee. Zij vroegen aan de koning om twee ter dood veroordeelde gevangenen om als proefkonijn te dienen. Deze kregen ze. De gevangenen zouden vrij zijn als ze weer op de aarde terug zouden keren. De ballon ging de lucht in en vertrok met de twee gewezen gevangen en werd op een gegeven moment uit het oog verloren. 

Na drie dagen kwamen de gevangenen aangewandeld, de ballonvaart was geslaagd. Maar in die tijd was het zo, dat je eigenaar werd van het stuk grond waarop je landde. Maar om grondbezitter te kunnen zijn moest je van adel zijn en zo werden de voormalig ter doodsveroordeelden Baron van dat gebied.

Datzelfde is Annemieke ook overkomen: een bos stro van het land werd op haar hoofd gelegd, het stro werd in de brand gestoken en geblust met champagne. Annemieke is nu Barones van Hoorn.

Een wens is in vervulling gegaan, de persoon die dit alles geregeld heeft staat een nominatie van vrijwilliger van het jaar te wachten. 

TIPS

• Blijf je grote wensen kenbaar maken, misschien komen ze op een dag wel uit.

• Wat voor wens je ook hebt, onderzoek de mogelijkheden.  

Bron: uit Kontaktblad 2007-1. Harrie