Ellen ondervindt onvoldoende hulp en begrip bij Jeugdbescherming. Ook lezen zij zich niet in in de ziekte van Ellen, de moeder van Bram.

Onvoldoende hulp van Jeugdbescherming

De vorige keer heb ik niet verteld dat mijn zoon Bram niet naar school gaat. Hij is zestien en moet eigenlijk nog twee jaar verplicht naar school.

Wat mij opvalt aan de hulpverlening in Nederland is, dat je overal zelf achteraan moet. De vorige school heeft ons bij Jeugdbescherming aangemeld. Eerst kregen wij een jongedame, die zwanger was en maar twee keer kwam. Bram mocht toen niet meer naar school komen omdat Jeugdbescherming een plan moest maken.

Na veel bellen kwam ik erachter dat hij weer op een wachtlijst stond. Nu hebben we weer een jongedame en die is blind. Ik heb twijfels hoe zij kan zien hoe wij eruitzien, en qua gezondheid of wat wij aanhebben fatsoenlijk is. En ze ziet ook het huis niet, misschien is het wel heel vies. Ze weet soms niet eens of Bram in de kamer zit en moet dat dan vragen. Ik vind haar wel kundig, maar ik vind het toch raar, en velen met mij. 

De hulpverlening leest zich niet in in de ziekte van moeder Ellen

Ik heb haar de eerste keer al verteld dat ik de ziekte van Huntington heb. Dan zou je toch denken dat ze zich ingelezen heeft. Helaas, dat was niet zo. Toen ik het later aan mijn maatschappelijk werkster vertelde, is zij bij de volgende afspraak meegekomen om het allemaal uit te leggen. Dat het toch niet zo handig is voor mij om de hele tijd in de stress te zitten om Bram naar school te krijgen. 

Ik merk dat het voor mij steeds moeilijker wordt om een goede moeder te zijn wat betreft dit soort dingen. En ik heb een zeer kort lontje dus word ik snel boos. Maar gelukkig weet ik het van mezelf, dus zeg ik het en loop weg om dingen niet te laten escaleren. Ik probeer zoveel mogelijk het thuis leuk te houden, want we hebben alleen elkaar. Bovendien kosten al die gesprekken bakken met energie.

Mijn zieke moeder is veranderd… zij is grappig

Mijn moeder heeft ook de ziekte van Huntington en woont nog steeds thuis bij mijn vader, wat ik heel knap vind van hem. Ze is een heel andere moeder dan vroeger, ze is nu wel lief en ontzettend grappig. Ze zegt alles, maar op een grappige manier, dus bijna iedereen moet er om lachen. Behalve tegen mijn vader, tegen hem kan ze nog wel lelijk doen. Vloeken doet ze als een bootwerker en ze loopt slecht, maar geniet nog wel van het leven. Ze vindt het heerlijk om ijs en vla te eten, of andere lekkere dingen. Ze is bij Topaz onder behandeling geweest, maar gaat nu over naar Oostpoort in Amsterdam. Er is een lieve dokter geweest voor de eerste intake.

We wachten af wat er komen gaat. 

Ellen