Heleen mag langzaam vanuit het psychiatrisch ziekenhuis naar haar nieuwe huis. Ze verwaarloost zichzelf echter steeds meer en haar inzicht en functioneren neemt steeds verder af.

Heleen mag langzaam weer naar huis

Vier-en-een-halve maand duurt het verblijf van Heleen in het psychiatrisch ziekenhuis. Onder begeleiding van een verpleegkundige gaat ze af en toe een paar uurtjes naar huis. Later mag ze ook een dag alleen naar huis. Wanneer wij haar opzoeken in het ziekenhuis zegt ze dat ze een mooi huis heeft en alles nog weet. Waarschijnlijk bedoelt ze dat ze alles terug kan vinden. We hebben geprobeerd alles een beetje vertrouwd in te richten. Het lijkt alsof ze het vanzelfsprekend vindt dat ze weer een huis heeft. Ze vraagt nooit naar haar oude woning. ’t Is net alsof alles hetzelfde is gebleven.

Als de uitstapjes naar huis goed verlopen, mag ze ook een weekend naar huis. Tijdens de Kerst besluit ze niet terug te keren naar het ziekenhuis. Zowel wij als de hulpverlening accepteren dit. Vanaf het logeeradres wordt Robby, de hond, weer met haar verenigd.

De buren maken zich zorgen

Ook wanneer het vriest zit Heleen - bij zonneschijn - in de tuin. De deur naar de tuin staat ook altijd open. De radiatoren werken op volle sterkte. Ook ’s nachts. Dat dit anders moet begrijpt ze niet. De televisie staat afgestemd op RTL 4. Ze weet niet meer hoe de afstandsbediening werkt. Ook telefoneren gaat niet meer. Alleen de voorgeprogrammeerde nummers gebruikt ze.

Heel triest vond ik het dat ze haar zoon wilde feliciteren met zijn verjaardag. Ze had een poging ondernomen om via Inlichtingen het telefoonnummer te achterhalen. Dat resulteerde in heel veel onleesbare krabbels waar ze niets mee kon. Dat maakte haar boos en verdrietig.

Bergen ongezond voedsel

Normaal eten doet Heleen niet. Dagelijks krijgt ze eten van “Tafeltje dekje”. Hiervan eet ze het stukje vlees op en het toetje. De rest is voor Robby. Ook de schaaltjes van de pudding mag de hond leeglikken. Die schaaltjes vind je door het hele huis terug. Brood smeert Heleen zelf en verder eet ze de hele dag koeken, snoept ze chocolade en drinkt cola. 

Heleen ziet er vaak verwaarloosd uit. De gezinshulpen kunnen daar geen invloed op uitoefenen. Ze heeft haar eigen wil en je moet niet proberen daar invloed op uit te oefenen. Dat garandeert scheldpartijen en vreselijk vloeken.

In de supermarkt

Op de hoek is een supermarkt en daar staat Heleen minutenlang voor de schappen te kijken. Wiebelend van het ene op het andere been. Ik probeer wel eens in te schatten wat er in haar “koppie” omgaat. Dringt het niet tot haar door wat er allemaal staat uitgestald of kan ze geen keuze maken? Bewust vergezel ik haar wel eens. Ook al om het personeel te laten voelen dat ze wel van een nette familie komt (Ahum). Stiekem geef ik een folder met informatie over haar ziekte. Hopelijk kweekt dat enig begrip. Men zou anders kunnen denken dat ze “gek” is of dronken.

Ook loopt Heleen wijdbeens met in beide handen een tas. Volgens mij een manier om haar evenwicht te bewaren. Als ze de hond aan de riem heeft, helt haar bovenlichaam ook nog achterover. Eigenlijk heel triest om te zien, maar moeder en ik kunnen er soms om lachen. Ik vertel voorvallen vaak met humor. Ik denk dat mensen daar wel eens verbaasd over zijn. Maar ook dat is een overlevingsstrategie. 

Ach, ik benoem hier heel nuchter enkele feiten. Aan gevoelens toegeven was er niet bij. Nòg worden gevoelens weggestopt. Wanneer emoties de overhand zouden krijgen, zou ik niet meer in staat zijn om iets voor haar te betekenen. Je ontwikkelt een dikke huid.

Christien