De verhuizing vindt plaats in aanwezigheid van GGZ-medewerkers. Er volgt een escalatie en een nieuwe opname in een psychiatrisch ziekenhuis.

De hulp van GGZ-medewerkers wordt ingeroepen

Eén dag voor de verhuizing is er nog geen doos gepakt! Heleen stond niemand toe om ook maar iets te doen. Maar nu moet het. Dat de situatie zal escaleren staat vast. Met moeder spreek ik af dat we om 10.30 uur bij Heleen zijn. Medewerkers van de GGZ zijn ook aanwezig. Heleen loopt in een nachtjapon en wij krijgen koffie. Ze vindt het niet vreemd dat wij ’s morgens al op de stoep staan. Ik heb al langer de indruk dat zij geen tijdsbesef meer heeft.

Eindelijk gaat ze naar boven. Moeder en ik gaan dozen in elkaar zetten. De hulpverleners kijken toe. Ergerlijk! In plaats dat ze de helpende hand toesteken. Zij moeten toch beseffen dat het voor ons een enorme opgave is om een eengezinswoning in een dag te ontruimen? Moeder is met haar 81 jaar ook niet meer de jongste. Uiteindelijk besluit men te vertrekken. We krijgen een telefoonnummer waarop we kunnen bellen in geval van nood.

Heleen gaat door het lint… en wordt geboeid afgevoerd

Wanneer we keukenlades uitruimen komt Heleen beneden. Ze ziet ons pakken en gaat door het lint. Ze schopt tegen dozen en gooit met dat wat haar voor handen komt. Het duurt maar even of ze ligt met moeder op de grond te rollebollen. Ik zie dat ze een mes pakt en twijfel niet langer: 112 wordt gebeld. Ik noem alleen het woord agressie en haar adres, om daarna de telefoon neer te leggen en moeder te gaan helpen. In no-time staan er twee politieauto’s voor de deur. 

Een oudere agent ontfermt zich over moeder. Twee andere politieagenten proberen Heleen te kalmeren. Tevergeefs. Men heeft geen keus en moet haar boeien. Hiervoor zijn drie agenten nodig. Men voert haar af richting politiebureau. De achtergebleven agenten horen ons verhaal aan. De jongste durft te vragen of wij aangifte willen doen. Ach, jonkies hebben nog veel te leren. GGD-medewerkers worden gebeld om verslag uit te brengen en het verzoek om contact op te nemen met de politie.

De verhuizing gaat door

Inmiddels is het 13.00 uur en een vriendin van mij is gearriveerd. Zij kan hard werken en heeft haar assistentie aangeboden. Meer dan welkom. Ook een buurvrouw komt even helpen. Verstand op nul en dozen pakken. In de loop van de middag horen we dat Heleen is opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis. Niet denken nu, maar doen. Het lukt ons om onze taak tot een redelijk einde te brengen. Lades van kasten laten we ongemoeid. De verhuizer moet deze maar zo meenemen. Hij heeft al een boze Heleen meegemaakt bij het brengen van de dozen, dus hij zal begrijpen dat het niet allemaal van een leien dakje is gegaan. 

Moe maar voldaan, kijken we terug op een enerverende dag. Heleen bannen we uit onze gedachte. Eerst verhuizen en dan krijgt Heleen weer onze persoonlijke aandacht.

Christien