Nieuws

Wie overdag binnenloopt bij Land van Horne kan, als hij zijn oren spitst, het getrippel van hondenpoten horen. Want in het expertisecentrum wonen en werken niet alleen mensen, maar ook hond Hunty is er vier dagen per week hard aan het werk.

“Aan het einde van de week is Hunty echt uitgeput en toe aan het weekend”, lacht maatschappelijk werker Willeke van Mook. “Het idee voor een hond op het werk ontstond toen ik een jaar of vijf geleden een documentaire maakte samen met Maria. Zij noemde de naam Hunty en ik vond dat wel een toepasselijke naam voor een hond als die mee kon naar mijn werk. Daarna bleef het idee van een hond op het werk in mijn hoofd zitten. Ik stelde daarom voor aan mijn teamleider een kantoorhond te nemen. Niet voor cliënten, maar ter afleiding voor collega’s om een beetje stoom af te kunnen blazen door met het beest te spelen of misschien te wandelen. Het idee werd aanvankelijk afgeblazen omdat sommige collega’s bang waren voor honden. Maar het team Maatschappelijk werk vond dit toch wel jammer. We hebben gekeken hoe we dit plan toch konden verwezenlijken en daarmee rekening gehouden met de mensen die niet van honden houden. En zo werd het plan toch doorgezet om een hond te nemen die dan overdag op het kantoor van Maatschappelijk werk gehouden werd.”

Mascotte

Zo deed Hunty zijn intrede: een vriendelijk, uitnodigend ogende Franse waterhond met een rustig karakter. Iedere ochtend dat Hunty het gebouw binnenkomt, zien natuurlijk niet alleen collega’s het dier lopen. Ook cliënten kregen vanaf het begin meteen een grote glimlach op hun gezicht, aldus Willeke. “De vriendelijkheid en openheid die de hond uitstraalt, werkt aanstekelijk. En bovendien heet ze ook nog Hunty, iets waar Huntingtoncliënten heel trots op zijn. Ze is in korte tijd hun mascotte geworden.”  

Mee op bezoek

Omdat de reacties van cliënten op Hunty positief waren, kreeg Willeke het idee om de hond ook mee te nemen op haar werkbezoeken. De hond gaat dus mee naar de cliënt, als die daar open voor staat. “We krijgen intussen zelfs speciale aanvragen voor Hunty. Niet alleen van Huntington, maar ook van andere aandoeningen die we binnen Land van Horne behandelen. Een psycholoog vroeg bijvoorbeeld speciaal om Hunty omdat alleen op die manier zijn cliënt zich wat meer kon openstellen. Die man was een enorme hondenliefhebber.”

Toegevoegde waarde

Wat brengt Hunty allemaal teweeg bij cliënten? “Ze zorgt alleen al door haar aanwezigheid voor een andere energie op de kamer van cliënten, de huiskamer of de dagbehandeling. Ze ziet er aandoenlijk uit en heeft een hoge aaibaarheidsfactor. Dat zorgt vaak al voor een glimlach bij mensen. Ze vormt ook een niet-alledaags gespreksonderwerp, iets waarover mensen kunnen praten, weg van hun ziekte. En het gesprek verloopt ook soepeler. Zo had ik iemand die over zijn wensen voor de toekomst wilde praten en kwam het onderwerp euthanasie ook ter spraken. Een bijzonder beladen onderwerp natuurlijk. Voor mijn cliënt en zijn partner was dit een emotioneel moment, maar doordat die man telkens Hunty kon aaien, was zijn aandacht voor een deel bij de hond en werd het onderwerp lichter. Hij kon beter de tijd nemen om bij zijn gevoel te komen.” Tijdens de behandeling ligt Hunty meestal naast Willeke, maar zodra zij het idee krijgt dat het gesprek ten einde loopt, gaat ze vanzelf staan en maakt nog even contact met de cliënt ter afscheid en geruststelling. “Dat doet ze helemaal zelf, ze ziet of hoort waarschijnlijk dat ik mijn agenda pak of zo”, lacht Willeke.

Hunty is inmiddels helemaal ingeburgerd bij Land van Horne. “Het gaat super goed. Ze loopt meestal aan de lijn maar af en toe mag ze ook los op kantoor, in de woonkamer, een kamer van de cliënt of bij een huisbezoek. Ze hoort er helemaal bij.” Willeke ziet ook voor andere zorginstellingen de toegevoegde waarde van een hond, zegt ze. “Ik zou het iedereen aanraden. Er is nu ook onderzoek dat de positieve waarde van een hond bewijst, niet alleen bij Huntington maar ook bij andere aandoeningen zoals dementie, waar contact leggen moeizaam gaat of beperkt is. De hond raakt bij die groep een onzichtbare snaar, net als kleine kinderen.”